به سراغ من اگر می آیید:
پشت هیچستانم.
پشت هیچستان جایی است.
پشت هیچستان رگ های هوا پرقاصدهایی است
که خبر می آرند از گل واشده ی دورترین واژه ی خاک.
روی شن ها هم نقش های سم اسبان ظریفی است که صبح
به سر تپه ی معراج شقایق رفتند
پشت هیچستان چتر خواهش باز است
تانسیم عطشی در بن برگی بدود
زنگ باران به صدا می آید
ودراین تنهایی سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است
نرم وآهسته بیایید مبادا که ترک بر دارد
چینی نازک تنهایی من...در ارتباط مخفی باخواب گریه ها
حرفهای عجیبی شنیده ام.
هی ساده ساده !
از پس آستین گریه گمان می کنند
آسمان فردا صاف وهوای رفتن ما آفتابی است.
حالاتو هم بلند شو بگو هاوبرو
اصلا چکارشان داری ؟
اینان که مونس همین دو سه روز گلندوگلبرگند
واین درخت هم که از خودشان است
یک هفته ای می آیند همین حدود ماو
هی هوای خوش و
بعد هم می روند جایی دور آن دورها...
چقدرقشنگند
می شنوی ری ر ابه خدا پروانه ها پیش از آنکه پیر شوند می میرند
حالابیابرویم ازرگبارواژه ها ویران شویم
عیبی ندارد یک بودن دیوار باغ وصدای همسایه
باران که باز بیاید
می ماند آسمان وخواب و خاطره ای...
یا حرفی میان گفت ولطف آدمی با سکوت.
سالهای سال
بازهم شب وسکوت ومن فال حافظ و نگفته ها
باز هم غم نبود تو سینه ای پراز نهفته ها
باز می نشینم و دلم می سراید از تو وبهار
میروم سراغ حافظ و می شوم دوباره بی قرار
بازمی کنم کتاب شعررا بازهم به نیت وصال
این شده ست کارهرشبم ماهها و سا لهای سال
یعنی می شود ببینمت با همان نگاه آتشین
باصدای خنده های مست باسروصدای دلنشین
وه که چه خیال نابی است باتوگفتن ازخیالهای خویش
با تو از وصال گفتن و ا ز فراق سا لها ی پیش
حافظم بشارتی دهد می رسدزمان وصل او
بازبی قرار می شوی باز می رسی به آرزو
آری این همیشه حافظ است می دهدامیداین وصال
لیک این منم همیشه منتظر روزها وسالهای سال
